Promyki słońca już bardzo wcześnie rano oznajmiały wszystkim wkoło, że zaczął się nowy dzień. Wkoło było słychać śpiew tak wielu ptaków, że ciężko było odróżnić, który śpiewa w danej chwili.

-Posłuchajcie- powiedziała cichutko wielka sosna, zwracając się do dużo mniejszych drzewek, które rosły w cieniu wielkich drzew- wsłuchajcie się w ten poranny koncert.

Młode drzewka, a  było ich całkiem, całkiem sporo uwielbiały ten rytuał, kiedy z ciszy, która trwała w lesie nocną porą, las rozbrzmiewał pięknymi melodiami. Koncert dla niziutkich jeszcze buków, lip i grabów wydawał się każdego dnia inny.

- Proszę Panią- odezwał się młody buczek, który ze szczególną uwagą starał się wsłuchiwać w ptasie śpiewy- a czy wie pani, jak nazywają się te ptaki, które śpiewają teraz najgłośniej?

Pani sosna zamyśliła się i szczerze mówiąc, głosów przeróżnych było tak wiele, że miała problem z wyróżnieniem tego najwyraźniejszego. Przypuszczała jednak, że ptaki, których lata wkoło najwięcej, to właśnie te, które młode drzewko słyszy najwyraźniej.

- Buczku, wydaje mi się, że tak głośno i radośnie śpiewają sikorki.

Odpowiedź tą usłyszał właśnie tata małych sikorek, który mimo, że był bardzo zajęty zbieraniem dla nich jedzenia, znalazł chwilkę i podfrunął do młodego buka, usiadł na jego gałązce i powiedział:

- Witaj, nazywam się Pan Sikora. Mieszkam niedaleko, bo na sąsiedniej dużej sośnie, w tej małej budce, którą widać z tego miejsca. Chciałbym Cię buczku o coś zapytać.

-Dzień dobry- przywitał się dumny buczek. Poczuł się wyróżniony,  że to akurat z nim postanowił porozmawiać Pan Sikora.

-Mój drogi, chciałbym zapytać, czy mój syn, który lada dzień wyleci z gniazda, mógłby schronić się pod twoimi gałązkami, które dzięki temu, że jesteś jeszcze młodym drzewkiem, sięgają do dna lasu. Było by to doskonałe dla niego miejsce, w którym czuł by się bezpiecznie w czasie, kiedy ja szukałbym dla niego jedzenia.

Młode drzewko nie posiadało się ze szczęścia:

- Oczywiście, że się zgadzam! Już nie mogę się doczekać!

Młody buczek zawsze marzył o przyjacielu.

-Kto wie, pomyślał, może się zaprzyjaźnimy- pomyślał i w tej chwili poczuł, jak nagle coś usiadło na jego gałęzi. Można by nawet powiedzieć, że to coś lekko szarpnęło jego gałązkę.

Obrócił się i spojrzał w to miejsce. Okazało się, że to właśnie młoda sikorka usiadła na gałęzi:

-Cześć! Nazywam się Gucio. Jestem sikorką i właśnie dowiedziałem się od mojego taty, że mogę po raz pierwszy wylecieć z gniazda i schować się pośród twoich listków. Przepraszam za to nieporadne lądowanie, ale ja dopiero  uczę się latać, a poza tym moje skrzydełka i ogon nie są jeszcze takie długie, jak być powinny, przez co dużo trudniej mi się lata.

- Cześć! Nic nie szkodzi. Nie masz pojęcia, jak bardzo się cieszę. Ja nazywam się Buczek i rosnę tu sobie parę ładnych lat. Zobacz jaki już jestem duży. Co prawda jeszcze wiele, wiele lat potrzeba, żebym stał się takim potężnym drzewem jak sosny tu rosnące, ale w końcu kiedyś się doczekam.

Tak właśnie zapoznali się ze sobą Gucio- mała sikorka i Buczek. Ich dni mijały bardzo wesoło. Rozmawiali o wielu ciekawych rzeczach. Buk miał towarzystwo, a młody ptaszek czuł się bezpiecznie. Obydwaj zaprzyjaźnili się ze sobą. Byli bardzo z tego dumni. Pewnego dnia, przyglądając się ich rozmowom sosna zauważyła coś niesamowicie ciekawego:

-Witajcie Buczku i Guciu. Obserwuję z wielką przyjemnością Waszą niezwykłą przyjaźń i muszę Wam powiedzieć, że moją uwagę przykuło coś niezwykłego. Wyobraźcie sobie, że mimo, że Wasze imiona brzmią inaczej, to leśnicy powiedzieli by o Was w bardzo podobny sposób…

Przyjaciele spojrzeli się na siebie z zaciekawieniem, a sosna opowiadała dalej:

- Młode drzewka, rosnące wśród dorosłych drzew, nazywają się PODSZYTEM, a młode ptaki, które wyleciały z gniazdka, ale jeszcze potrzebują schronienia, bo nie potrafią jeszcze tak sprawnie latać, jak ich rodzice, nazywają się PODLOTAMI. Zatem, moi drodzy, można by powiedzieć, że patrzymy na niesamowitą przyjaźń Podszytu z Podlotem.

Drzewko i młoda sikora poczuły się dumnie. Pielęgnowały swoją przyjaźń. I kiedy sikorka Gucio dorósł, odwiedzał swojego przyjaciela często i zawsze mógł znaleźć schronienie wśród jego gałązek.